ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ

Η αβεβαιότητα που επικρατεί σε όλους τους τομείς της ζωής στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα είναι πραγματικά πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα και την διαπιστώνουμε συνεχώς εδώ στοprisonplanet.gr
Όχι πως εμείς οι Έλληνες είμασταν ιδιαίτερα οργανωτικοί και τηρούσαμε προγράμματα και χρονοδιαγράμματα. Η έκπληξη και το απρόβλεπτο ήταν πάντα στοιχεία της καθημερινότητάς μας και επίσης γνωρίσματα της γοητείας του λαού μας.
Το ότι είμαστε απρόβλεπτοι λογίζεται κι ως προτέρημα κι όχι ελλάτωμα.

Το θέατρο του παραλόγου που ζούμε σήμερα όμως, παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας, την πορεία της οικονομίας και την κούφια πολυφωνία εντός Ελλάδας, μας έχει ξεπεράσει κατά πολύ!

Συνεχώς λοιπόν αναρωτιούνται όλοι, που θα βγάλει αυτή η κατάσταση. Όλοι συμφωνούν πως έγιναν πάρα πολλά λάθη και μιλούν για παθογένεια των κοινωνικών δομών, για λανθασμένες νοοτροπίες, που δε μας βοηθούν να αναπτύξουμε υγιείς τρόπους εκκίνησης της οικονομίας κι αλλαγής της κοινωνίας. Ότι αναλωνόμαστε συνεχώς στο πως θα διατηρήσουμε ένα σάπιο και άρρωστο σύστημα, αναμασώντας πρακτικές που δεν οδηγούν σε αποτελέσματα.

Κι όλη αυτή η φιλοσοφία κι η ενδοσκόπηση ξαφνικά καταλήγει σε κορυφαίες ατάκες του στυλ: «Ευτυχώς θα μονιμοποιηθώ τώρα» ή «να 'μαστε καλά μπήκαν τα λεφτά στην τράπεζα» ή «Τώρα έχω γνωστό στην κυβέρνηση και θα το τακτοποιήσω εκείνο το θεματάκι».
Κι αυτόματα όλα τα προηγούμενα διαγράφονται.

Βλέπουμε τα λάθη κι όλα τα στραβά, αλλά δε θέλουμε λύση κι αλλαγή αυτής της σάπιας νοοτροπίας. Την κρίσιμη στιγμή, καθώς στεκόμαστε μπροστά στο δίλλημα της κρίσιμης απόφασης, κάνουμε αυτόματα μεταβολή και γυρίζουμε στα ίδια και τα ίδια.

Αυτή η άρρωστη κατάσταση κάνει το μεγαλύτερο κακό στη νεολαία σήμερα. Οι νέοι που αναζητούν μια κατεύθυνση από τους μεγαλύτερους, οι οποίοι έχουν κάνει την αυτοκριτική τους και γνωρίζουν πολύ καλά πως δημιουργήθηκαν τα προβλήματα, μόλις τους κοιτάζουν στα μάτια και περιμένουν να τους πουν τη λύση, αφού τα ξέρουν όλα, εκεί έρχεται και η μεγάλη απογοήτευση, όταν διαπιστώνουν πως η λύση δεν προτείνεται για ακόμα μια φορά. Γιατί;

Γιατί αφού ξέρεις, ότι πρέπει να αλλάξεις τώρα, γιατί δεν το κάνεις;

Η αλλαγή απαιτεί θέληση και δύναμη. Η αλλαγή χρειάζεται θυσία και η θυσία απαιτεί θάρρος και ψυχική λεβεντιά. Για να θυσιαστείς πρέπει να μην έχεις υπέρ πάντων το Εγώ. Πρέπει να κόψεις το δικό σου θέλημα και να κάνεις αυτό που απαιτούν οι περιστάσεις κι ας μην σου αρέσει.

Όμως εκπαιδευόμαστε όλοι στο πως θα φροντίσουμε περισσότερο τον εαυτό μας. Είμαστε τόσο απασχολημένοι με τον εαυτό μας, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο εξαρτώμαστε ο ένας από τον άλλο. Πως η ίδια μας η ύπαρξη είναι φτιαγμένη για να αγαπάμε και να δίνουμε χαρά στους άλλους. Κι ότι όταν ο άλλος χαίρεται εξ'αιτίας μας, τότε η χαρά γυρίζει διπλή σε μας.
Εκπαιδευόμαστε να ζούμε χωρίς αγάπη προς τον Χριστό, χωρίς να ακολουθούμε τις προτροπές του. Μας είπε:«Αγαπάτε αλλήλους». Εμείς ζούμε χωρίς αγάπη για τους άλλους κι έτσι χωρίς αποθέματα αγάπης ούτε για τον εαυτό μας.

Η ψυχή μας καταλήγει μίζερη κι ανίκανη να θυσιάσει το δικό της θέλημα, τα δικά της πάθη κι έτσι ανίκανη να θυσιαστεί για οποιαδήποτε αξία ή ιδανικό. Δεν θυσιάζουμε λοιπόν τίποτα, ούτε θυσιαζόμαστε για κανέναν. Ούτε καν για το ίδιο μας το καλό, για το καλό της χώρας και των παιδιών μας δε θυσιάζουμε στο ελάχιστο τη στραβή νοοτροπία μας.
Άκαμπτοι κι αμετανόητοι βουλιάζουμε κι όμως δεν αλλάζουμε.

Τομέας ενημέρωσης prisonplanet.gr